Era unha vez… (creando un poema colectivo)

Propuxemos na aula un xogo colectivo, con base nas impresións causadas pola película.

As fases son as seguintes:

·      O grupo “lanza”  , como nun remuíño espontáneo de ideas, frases encabezadas polo sintagma “Era unha vez…” ( recollendo a fórmula tamén usada ao inicio da película) . Trátase de construír unha especie de “fotogramas verbais” que recollan momentos, sensacións ou simplemente recordos tras o visionado . Un dos alumnos recolle no encerado as expresión que se van dicindo en voz alta.

·      2º Entre tod@s seleccionan os que consideran máis significativos para unilos configurando  unha “secuencia”  que poida evocar a película.

·      3º Nunha última fase , transfórmase algunha expresión ( enriquecéndoa con algún recurso poético) ,  e decídense os signos de puntuación que serán empregados no texto.

O resultado foi o seguinte:

Era unha vez…

un espírito nun pozo,

unha familia que falaba coas miradas,

un cine –tanatorio,

unha película dentro dunha película,

 un fuxido que comeu unha mazá

e  a morte, que chegou á mente dunha nena.

Era unha vez Ana e un republicano,

era unha vez un reloxo delator,

unhas cartas nunca recibidas,

a morte finxida,

unha pérdida,

un pé nunha pegada,

e a vida nunha colmea.

Era unha vez un apicultor misántropo,

era unha vez unha nena… pero xa non.

Era unha vez…